Deze zomer schrijft Vfas advocaat en mediator Astrid Waals zomercolumns voor DivorceHotel. Astrid is vanaf 1993 werkzaam in de avocatuur waarbij zij zich volledig toelegt op familierecht. Astrid is enthousiast over DivorceHotel en scheiden op een positieve manier. Deze week schrijft ze in haar laatste zomercolumn over pleisters op een gebroken hart…
‘Pleisters op een gebroken hart’.
Mijn top 5 van de ergste dingen die je kunnen overkomen bestaat uit:
Inmiddels 12 jaar geleden bleek mijn jongere en enige zus een nare ziekte onder de leden te hebben. Ja, die met een grote K. 10 jaar geleden is ze er aan overleden. Dat was heel verdrietig.
8 jaar geleden ben ik gescheiden. Dat was met twee jonge kinderen en als zelfstandig ondernemer zonder vast inkomen behoorlijk ingrijpend.
2 jaar geleden ging het zakelijk erg slecht. Van zelfstandige met personeel werd ik zelfstandige zonder personeel in een samenwerkingsverband. Dat vergde een flinke aanpassing.
Inmiddels anderhalf jaar geleden is mijn oudste bij zijn vader gaan wonen en wil geen contact meer met mij. Wat mij betreft is dat het ergste wat mij als moeder, dochter, zus, vriendin of partner kan overkomen. Geen enkel verdriet is te vergelijken met het verdriet om een kind, toen 17 jaar oud, die geen contact meer met jou wil. We waren twee handen op één buik. Zijn samen naar zijn eerste concert geweest, hebben samen gedanst op Mallorca, lazen dezelfde boeken op vakantie en keken samen naar dezelfde televisieseries. Ik heb hem leren staan, lopen, praten, fietsen, lezen, zwemmen en dansen. Ik hielp hem met zijn huiswerk en bracht hem naar vriendjes en sporten. En toch ging het mis tussen ons.
Het contact tussen mij en zijn vader is redelijk. We zijn het niet altijd met elkaar eens, we zijn ook niet voor niets gescheiden, maar waar het de kinderen betreft zijn we het in hoofdlijnen wel met elkaar eens. Waar zijn vader en ik verschillen is dat ik graag midden in het leven sta en actief ben waar hij het allemaal wel goed vindt en het rustig aan doet. Naast moeder ben ik ondernemer, dochter, vriendin en danspartner. Ik houd van muziek, dansen, lekker eten en de wereld ontdekken. Zijn vader is meer van het thuis op de bank zitten en de gebaande paden bewandelen. Tsja, die contrasten tussen ouders hebben ook hun weerslag op de kinderen.
Mijn zoon verwijt mij te weinig aandacht voor hem, te veel aandacht voor andere zaken. Gevolg is dat hij ieder contact met mij mijdt.
Van alles heb ik geprobeerd om het contact te herstellen. Berichtjes, geen berichtjes, uitnodigingen voor van alles en nog wat, maar tot mijn grote verdriet wil hij niets van mij weten.
Van alles heb ik geprobeerd om er mee om te gaan. Van zijn vader om hulp vragen tot haptonomie, een coach en antidepressiva. Antidepressiva bleken nodig om in ieder geval te kunnen slapen. Maar goede vrienden en vriendinnen en vooral degene die mij een spiegel voor hield, houden me op de been. Goede vriend en danspartner W zag hoe moeilijk ik het had en stelde mij op enig moment de vraag: “Toen jij de leeftijd van je zoon had, had je regelmatig een meningsverschil met je moeder. Als jouw ouders toen gescheiden waren geweest, wat had jij toen gedaan?”. De eerlijkheid gebood mij te zeggen dat ik dan bij mijn vader zou zijn gaan wonen en ook geen contact met mij moeder zou hebben willen hebben. W vertelde vervolgens ook een verhaal van een man die hij op vakantie ontmoet had en die na 30 jaar weer contact met zijn kind had gekregen. Nu moet ik er niet aan denken dat het misschien nog wel 30 jaar duurt voordat ik mijn zoon weer zie en spreek maar de spiegel helpt me wel te zien dat mijn zoon een keuze voor zichzelf heeft gemaakt.
Het positieve hiervan is dat mijn zoon voor zichzelf kiest en dat ik over waardevolle vriendschappen beschik die voor mij een pleister op mijn gebroken hart zijn.
